19 jaar geleden gingen mijn eega en ik een kijkje nemen in het plaatselijke opvangcentrum voor vluchtelingen.
Een ogen-opener, moet ik zeggen.
Er waren destijds vooral veel mensen uit het vroegere Joegoslavien.
We maakten kennis met echtpaar met twee kleine kinderen.
Zij woonden op twee kleine kamertjes, konden gebruik maken van een gezamelijke keuken en douche/toilet. Plaats voor een beetje privéleven was er niet of nauwelijks.
Deze vluchtelingen kregen geen werkvergunning. Ze gingen immers terug naar hun eigen land als het weer mogelijk was. Maar dat duurde lang; veel langer dan iedereen verwachtte.
Ze kregen drie uurtjes per week taal-les om iets van de deense taal te leren begrijpen. De kinderen mochten niet naar school, maar er was een soort creche gemaakt, waar een beetje onderwijs werd gegeven.
Een kommerlig leven, dat bestond uit wachten; heimwee; een vaderland in ruines; het missen van de familie en de ongewisheid met wat er "thuis" gebeurde.
We inviteerden ze op het eten bij ons. We gingen op bezoek in het centrum. Ik leerde Suzana de deense taal. We werden vrienden.
Vrienden voor het leven.
Gisteren trouwde Saranda. De oudste dochter. En wij waren uitgenodigd op de bruiloft.....
<3 <3 <3
Zo mooi!
Zo dankbaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Gezellig, laat gerust een reactie achter!